Pretjerivanje u tekfiru je fitna (smutnja) za čovječanstvo!!!,
Prijevod: Kenan Ćosić
islam-iman.com - Rekao je šejhul-islam Ahmed ibn Tejmijje, Allah mu se smilovao[1]:
بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
Rekao je Allah, Uzvišeni i Slavljeni:
﴿ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللهَ حَقَّ تُقَاتِهِ وَ لَا تَمُوتُنَّ إلَّا وَ أَنْتُمْ مُسْلِمُن. وَ اعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللهِ جَمِيعًا وَ لَا تَفَرَّقُوا وَ اذْكُرُوا نِعْمَتَ اللهِ عَلَيْكُمْ إذْ كُنْتُمْ أعْدَاءً فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إخْوَانًا وَ كُنْتُمْ عَلَى شَفَا حُفْرَةٍ مِنَ النَّارِ فَأَنقَذَكُمْ مِنْهَا كَذَلِكَ يُبَيِّنُ اللهُ لَكُمْ آيَاتِهِ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ. وَ لْتَكُن مِنْكُمْ أُمَّةً يَدْعُونَ إلَى الخَيْرَ وَ يَأمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ يَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنكَرِ وَ أوْلَئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ. وَ لَا تَكُونُوا كَالَّذِينَ تَفَرَّقُوا وَ اخْتَلَفُوا مِنْ بَعْدَ مَا جَاءَهُمُ الْبَيِّنَات وَ أوْلَئِكَ لَهُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ. يَوْمَ تَبْيَضُّ وُجُوهٌ وَ تَسْوَدُّ وُجُوهٌ.﴾
„O vi koji vjerujete, bojte se Allaha istinskom bogobojaznošću i ne umirite, osim kao muslimani. I svi se čvrsto Allahovog užeta držite i nikako se ne razjedinjujte. I sjetite se Allahove milosti prema vama, kada ste bili neprijatelji, pa je On srca vaša zbližio, pa ste postali, Njegovom milošću, braća. I bili ste na rubu vatrene jame, pa vas je On spasio. Tako vam Allah objašnjava svoje ajete, da biste bili upućeni. I neka među vama bude ummet koji će ka dobru pozivati i tražiti da se čine dobra djela, a zabranjivati loša. To su oni koji su uspjeli! A ne budite poput onih koji su se razjedinili i u mišljenju podvojili nakon što su im došli jasni dokazi. Njima pripada velika kazna, na dan kada će neka lica pobijeljeti, a neka pocrnjeti.“ (Alu Imran 102.-106.)
Kaže ibn Abbas i drugi: 'Postat će bijela lica ehlu sunneta vel-džemata, a pocrniće lica sljedbenika novotarija i sektašenja.'
فَأَمَّا الَّذِينَ اسْوَدّتْ وُجُوهُهُمْ أَكَفَرْتُمْ بَعْدَ إِيمَانِكُمْ فَذُوقُوا الْعَذَابَ بِمَا كُنْتُمْ تَكْفُرُونَ. وَ أَمَّا الَّذِينَ ابْيَضَّتْ وُجُوهُهُمْ فَفِي رَحْمَةِ اللهِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ.
„A oni čija lica budu crna- 'Zar ste uznevjerovali nakon vjerovanja? Zato iskusite kaznu jer niste vjerovali!' A oni čija lica budu bijela, biće u Allahovoj milosti. U njoj će vječno ostati.“ (Alu Imran 106.-107.)
U Tirmizijinoj zbirci stoji: od Ebu Umame El-Bahilija, od Vjerovjesnika s.a.v.s. o haridžijama: „Oni su psi stanovnika vatre.“, pa je proučio ovaj ajet: „Na dan kada neka lica budu bijela, a neka crna.“[2] Kaže imam Ahmed ibn Hanbel: 'Hadisi o haridžijama su vjerodostojni na deset načina.' Zabilježio ih je Muslim u svom Sahihu, a neke od njih i Buharija. Rekao je Vjerovjesnik s.a.v.s.: „Neki od vas će omalovažavati svoj namaz spram njihovog, svoj post spram njihovog posta i svoje učenje u odnosu na njihovo učenje. Učit će Kur'an, a on im neće grla prelaziti. Ispadat će iz islama kao što strijela ispadne iz luka.“[3] A u drugoj predaji: „Ubijat će pripadnike islama, a ostavljat će obožavaoce kipova.“[4]
Haridžije su prvi koji su nevjernicima proglasili muslimane; čine tekfir zbog grijeha i smatraju nevjernikom onoga ko im se suprotstavi u njihovoj novotariji i ohalaljuju njegovu krv i imetak. Ovakvo je stanje sljedbenika novotarija; uvedu novotariju, a zatim proglase nevjernikom onoga ko se s njima u njoj raziđe. A ehlu sunnet vel-džemat slijede Knjigu i sunnet i pokoravaju se Allahu i Njegovom Poslaniku s.a.v.s., pa slijede Istinu (hakk) i milostivi su prema stvorenjima.
Prva novotarija koja se pojavila u islamu bila je novotarija haridžija i šiija. Inovirali su ih tokom hilafeta zapovjednika pravovjernih Alije ibn ebi Taliba r.a., te je on i kažnjavao obje skupine. Haridćije su se borile protiv njega, pa se i on borio protiv njih, a što se šiija tiče, većinu ih je spalio vatrom, tražio je i da se ubije Abdullah ibn Sebe', ali mu je umakao, naređivao je bičevanje svakog ko bi mu davao prednost nad ebu Bekrom i Omerom, a od njega se prenosi preko mnogo načina predanja da je govorio: 'Najbolji u ovom ummetu, nakon vjerovjesnika, je ebu Bekr, a zatim Omer.', a to od njega prenosi Buhari u svom Sahihu.[5]
Poglavlje
Od osnova ehli sunneta wel-džemata je- da oni obavljaju džume, bajrame i namaze u džematu i ne ostavljaju džume i džemat kao što to čine sljedbenici novotarija poput rafidija i drugih, pa ako bi imam bio nepoznat, ne ispoljavajući novotariju, niti velike grijehe, klanjaće iza njega džumu i džematski namaz po koncenzusu četiri imama i drugih među predvodnicima muslimana. I niko od imama nije rekao: Nije dozvoljen namaz osim za onim čiju unutrašnjost poznajemo, nego su muslimani stalno klanjali, nakon njihovog vjerovjesnika s.a.v.s., iza muslimana nepoznatog stanja. Ali, ako bi se ustanovilo kod dotičnog klanjača novotarija ili razvrat (ar. fudžur) i uspostavi namaz iza onog za kojeg zna da je novotar ili veliki griješnik, uz mogućnost da klanja za nekim mimo njega, većina učenjaka smatra ispravnim namaz onog koji klanja iza takvog i ovo je stav Šafije i ebu Hanife, kao i jedan od dva stava u mezhebu Ahmeda i Malika. Međutim, kada nije u mogućnosti klanjati osim iz novotara ili razvratnika, kao džuma na kojoj je imam novotar ili razvratnik, a nema druge džume, ovakav će klanjati za novotarom ili griješnikom po općeprihvaćenom stavu ehli-sunneta vel-džemata. Ovo je stav Šafije, ebu Hanife, Ahmed ibn Hanbela i drugih imama ehlu-sunneta bez ikakvog razilaženja među njima.
Kada su se proširile strasti, neki ljudi su voljeli da klanjaju samo za onim koga poznaju, u smislu poželjnosti, kao što se prenosi od Ahmeda da je to spomenuo pred onim što ga je o tome pitao, međutim Ahmed nije rekao: Nije ispravno osim za onim čije stanje poznajem.
Kada je Ebu Amr Osman ibn Merzuk stupio na područje Egipta, njegovi vladari su u to vrijeme javno ispoljavali šiizam, a bili su batinije[6] bezbožnici, pa su se zbog toga umnožile i novotarije i proširile se područjem Egipta-iz tog razloga, naredio je svojim prijateljima da klanjaju samo za onim koga poznaju, a nakon njegove smrti, područje je osvojeno od strane vladara sunneta, poput Salahuddina, pa se ispoljila riječ sunneta, suprotstavljena rafidijama, pa su se uvećali i proširili i znanje i sunnet.
Namaz iza nepoznatog je dozvoljen po slaganju islamskih učenjaka, a ko kaže: Namaz iza onog čije je stanje nepoznato nije dozvoljen ili je neispravan- suprotstavio se koncenzusu ehlusunneta vel-džemata. Ashabi r.a. su klanjali za onim čije su grijšenje znali, kao što je Abdullah ibn Mes’ud i drug ashabi klanjali iza El-Velid ibn Ukbe ibn ebi Mu’ita, a pio je vino i jednom je klanjao sabah četiri rekata, pa ga je Osman ibn Affan bičevao zbog toga.
Abdullah ibn Omer i drugi ashabi su klanjali iza Hadždžadž ibn Jusufa, a ashabi i tabiini su klanjali iza ibn ebi Ubejda, a bio je optužen za bogohulništvo (ilhad) i pozivač u zabludu.
Bilješke:
[1] Medžmu'atul-fetava, 3. tom, 174.-182. str. izdanje: darul-Vefa', Mensura, Egipat 3. izdanje, god. 2005. god.
[2] Tirmizi u poglavlju o Tefsiru 3000. i kaže- hadis je dobar (hasen)
[3] Buhari 4351. i 5058. i Muslim 1064./143.-148. i 1065./149.-153. od ebu Se’id el-Hudrija
[4] Buhari 3344., 7432. od ebu Se'id el-Hudrija
[5] U poglavlju o vrlinama ashaba- 3671.
[6] Po teoriji vahdetul-vudžud (jedinstvo postojanog) batin znači da je Stvoritelj i stvoreno jedna stvar. (Mu'džemul-felsefij, 30. str.)
Prijevod: Kenan Ćosić
Obrada: islam-iman.com